Vrijwilligers van het Maximiliaanpark vrijgesproken. Parket bijt in het zand bij poging solidariteit te criminaliseren

 

Het moest een voorbeeldproces worden. Het parket wou de mensen die vluchtelingen opvangen een klap toedienen door hen voor de rechter te brengen als criminelen. Maar het werd een blamage voor de openbare aanklager. De vier vrijwilligers zijn vrijgesproken. De acht migranten hebben straffen met uitstel gekregen. 

Zakia, Walid, Myriam en Anouk hebben een verschrikkelijk jaar achter de rug. Hun nachtmerrie begon in oktober vorig jaar toen ze ‘s morgens vroeg door de politie van hun bed werden getild. Zakia en Walid verdwenen voor lange tijd achter de tralies. Hun vermeende misdaad: ze waren actief in de solidariteitsbeweging rond het Maximiliaanpark. Samen met hen werden ook 8 migranten opgepakt. 

Het parket van Dendermonde was duidelijk op zoek naar een testcase. De advocaten van de verdachten stelden onmiddellijk vast dat het dossier flinterdun was. Een sim-kaart die geschonken werd aan een vluchteling, een commentaartje op Facebook of vertaalwerk. 

Maar het parket duwde door. Gelukkig slaagden de advocaten er in om het proces te verhuizen naar de rechtbank van Brussel. Daar kwam het vandaag tot een uitspraak. De vier vrijwilligers werden vrijgesproken. De acht migranten kregen straffen met uitstel, behalve één beschuldigde die niet kwam opdagen op het proces. De rechter maakt duidelijk een onderscheid tussen grote en kleine vissen. De acht beschuldigden behoren tot de tweede categorie. Zij ondernamen wanhopige pogingen om in het VK te geraken en hielpen elkaar daar bij. Professionele smokkelaars zijn het niet. 

Op de uitspraak was het even wachten omdat er chaotische toestanden waren aan het Justitiepaleis. Net als bij elke zitting waren er heel wat sympathisanten aanwezig. De politie wou de identiteit kennen van iedereen en alle gsm’s werden in beslag genomen. Dit leidde tot protest bij de advocaten die het hadden over ‘illegale praktijken’. Uiteindelijk kwam het tot een compromis. De procureur beloofde de lijst van de aanwezigen te vernietigen na de uitspraak.

  

Bron: De Wereld Morgen – Christophe Callewaert – 12 december 2018 http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2018/12/12/vrijwilligers-van-het-maximiliaanpark-vrijgesproken-parket-bijt-in-het-zand-bij-poging-solidariteit-te-criminaliseren?fbclid=IwAR00TXc4GyoAobrvIHREsu5ZxveoSUSIkCXdHm819IyMU5H_bVPgccvlU_g 

Opinie: 

Het parket van Dendermonde, doorgaans een eerder rustige wereldstad (sic), staat met de billen bloot. Je kan je afvragen wat de openbare aanklager bezield heeft om elementaire solidariteit te criminaliseren. Waren zijn of haar motieven politiek, dus in strijd met zijn of haar beroepscode?  Dat de beklaagden ook nog eens een tijdje in hechtenis zijn genomen maakt mijn verontwaardiging alleen maar groter. Alle verhoudingen zijn zoek. Je kan de vraag ook anders stellen: bezondigen mensen die een taak op zich nemen die eigenlijk door de overheid moet worden opgenomen zich aan een crimineel feit? 

Surrealisme is een Belgische kunstvorm. Dat is een goede zaak. Tot het doorgetrokken wordt naar de rechtspraktijk natuurlijk. 

Lees ook: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/12/12/vrijwilligers-maximiliaanpark-vrijgesproken-voor-mensensmokkel/ 

  

Toch patent op veredelde groenten en planten.

Patenten op groenten en planten zijn omstreden. Een uitspraak in hoger beroep zet er nu toch weer de deur voor open.

Kunnen bedrijven octrooien aanvragen op groente- en fruitrassen die zijn ontwikkeld via biologische processen, zoals kruising? Nee, zei vorig jaar het Europees Octrooibureau. Maar er kan wellicht een streep door dat antwoord.
Die mogelijke streep is een gevolg van een uitspraak van de Technische Kamer van Beroep van datzelfde octrooibureau. Die oordeelde vorige week dat het huidige verbod op het patenteren van planten die via klassieke methoden als veredeling zijn ontstaan, niet strookt met het Europese octrooiverdrag. Dat verdrag is ondertekend door 38 landen.

De Technische Kamer sprak zich uit in een hoger beroep in een zaak over het patenteren van een paprikasoort die resistent is tegen de witte vlieg en het donderbeestje. Deze rode paprika is ontstaan na kruising van een commercieel paprikaras met een wilde paprika die al bestand was tegen de witte vlieg. De paprika is ontwikkeld door het Zwitserse Syngenta, een van de grootste producenten van zaden en bestrijdingsmiddelen ter wereld, sinds vorig jaar in Chinese handen en met meerdere vestigingen in Nederland.

De Technische Kamer verklaarde de eerdere beslissing van het octrooibureau ‘ongeldig’. Of het daardoor mogelijk wordt om patenten aan te vragen op groente- en fruitsoorten die via veredeling zijn ontstaan, is nog niet geheel duidelijk. De Technische Kamer sprak zich mondeling uit, een schriftelijke bevestiging mét uitleg komt pas over een paar weken. Dan moet duidelijk worden wat de Kamer precies vindt en wat de reikwijdte van de uitspraak is. Vervolgens moet het Europees Octrooibureau bepalen wat het met die uitspraak doet. Een inhoudelijke reactie op het oordeel van de Technische Kamer wilde het bureau dinsdag niet geven.

‘Hoogst ongelukkig’

Een woordvoerder van minister Schouten (landbouw) noemde dat oordeel ‘hoogst ongelukkig’. Plantum, de branchevereniging van Nederlandse zaad- en verdelingsbedrijven is ­‘hogelijk verbaasd’ en ‘bijzonder teleurgesteld’. Syngenta zelf is content.

Het gaat om gevoelige materie. Er bestaan in de wereld van de zaden­bedrijven twee kampen. Enerzijds zijn er (grote) bedrijven die vinden dat zij patenten moeten kunnen aanvragen op gewassen die via kruising zijn ontstaan. Zij krijgen dan twintig jaar het alleenrecht om die gewassen te vermeerderen en te verkopen, en kunnen dus hoge prijzen vragen voor hun vinding – net als farmabedrijven voor nieuwe medicijnen. Zo vangen ze de hoge kosten op die met de ontwikkeling van nieuwe gewassen zijn gemoeid.

Kwekersrecht

Het andere kamp opteert voor het zogeheten kwekersrecht. Bedrijven die via kruising een nieuwe tomaat- of paprikasoort hebben gekweekt, krijgen het alleenrecht om dat te vermeerderen en te verkopen. Andere bedrijven mogen dat nieuwe gewas wel gebruiken voor het ontwikkelen van nog nieuwere rassen.

Volgens de voorstanders, onder wie minister Schouten en brancheorganisatie Plantum, komt het kwekersrecht de innovatie in de zadenbranche ten goede. Bovendien vinden de adepten van het kwekersrecht het onjuist dat bedrijven patenten kunnen aanvragen op plantensoorten of eigenschappen die gewoon in de natuur voorkomen of door kruising zijn ontstaan.

38 landen

De discussie over de patenten leek in 2017 te zijn beëindigd. In de jaren ervoor werden tientallen octrooien toegekend op veredelde producten, onder meer op tomaat- en broccolisoorten. Zowel de Europese Commissie als het Europees Parlement sprak zich in 2017 uit tegen die patentering. Maar commissie en parlement gaan niet over het Europees Octrooibureau. Dat bureau is een instelling van 38 landen, waaronder de 28 EU-landen; 38 ministers van economische zaken bepalen de koers van het ­octrooibureau. Dat koos in juni 2017 voor dezelfde lijn als de Europese Commissie.

Dat het om een verbod met tanden gaat, merkte Bayer vorige maand nog. Het Duitse concern verloor zijn ­patent op een broccolisoort met een hoge steel. Die was ontwikkeld door Monsanto, de Amerikaanse producent van zaden en bestrijdingsmiddelen die door Bayer is overgenomen.

Bron: trouw.nl - Koos Schwartz – 11 december 2018

Opinie:

Dat een Nederlandse rechtbank nu toch een bedrijf toelaat een patent te nemen op een veredelde plant, in dit geval een paprika, is zorgwekkend. Ze gaat daarmee in tegen de Europese regelgeving, allicht op basis van valide juridische argumenten, maar overschrijdt volgens mij ook een gevaarlijke ethische lijn.
Stel dat een firma veel patenten verzameld op basisvoedingsgewassen, dan ontstaat het risico dat dat bedrijf een bijna-monopolie verwerft op iets essentieel als voeding. Het zal hopelijk niet zover komen, maar dat lijkt mij een kwalijke evolutie. Bedrijven als Monsanto hebben nu al de reputatie hun commerciële belangen bovengeschikt te maken aan algemene belangen. Logisch, maar ook gevaarlijk. In extremis kan dat leiden tot een ongelijke verdeling van voedsel tussen zij die middelen hebben en zij die die middelen niet hebben. Het recht op voeding staat ingeschreven in de universele verklaring van de rechten van de mens.

Voorstanders van het patentrecht op planten en zaden wijzen er op dat wanneer dat er niet meer zou zijn de incentive om innovaties te onderzoeken in de voedingsindustrie zou wegvallen. Het kwekersrecht kan daar een antwoord op bieden.

Vlaanderen heeft 13.000 km lintbebouwing, en het stopt niet

Ook al is het ruimte­lijk onwenselijk, toch woont een op de vier Vlamingen in lint­bebouwing.

Voor het eerst is de lintbebouwing in Vlaanderen in een cijfer gevat. Het fenomeen, waarbij er buiten de woon­kernen steeds maar aaneengesloten gebouwen bijkomen, doet zich voor langs 13.177 kilometer Vlaamse wegen. Het is een van de thema’s in het eerste Ruimterapport Vlaanderen, dat vandaag gepresenteerd wordt.
Anderhalf miljoen Vlamingen, of een kwart van de bevolking, wonen in zo’n lint. De driehoek tussen Aarschot, Mechelen en Lier en de regio rond Keerbergen zijn goed bedeeld met lintwegen. Lintbewoners leggen 32,6 km per dag af, vooral met de auto. Dat is meer dan hun landgenoten in de woonkernen en zelfs meer dan de mensen die in landelijk gebied wonen.
Linten zijn een uiting van de ruimtelijke versnippering waarmee Vlaanderen kampt. Ook in­zake verkeersveiligheid scoren ze slecht. Er doen zich meer conflicten voor tussen traag lokaal en snel doorgaand verkeer. ‘Die 13.000 kilometer is een indrukwekkend cijfer’, zegt Erik Grietens van de Bond Beter Leefmilieu. ‘Eerdere schattingen kwamen uit op zowat 6.000 kilometer. Lintbebouwing brengt extra maatschappelijke kosten mee inzake verlichting, riolering, afvalwaterzuivering en openbaar vervoer.’
De Vlaming blijkt verdeeld te zijn over het fenomeen. Zowat vier op de tien hebben er geen mening over, 30 procent ergert zich er aan, 30 procent heeft er geen moeite mee. ‘Maar diezelfde Vlaming zit wel steeds meer verveeld met de files en met de hoge waterfactuur die voor een deel uit de versnippering voortvloeien,’ zegt Grietens. ‘De geesten zijn stilaan rijp voor een ommekeer.’

Planschade

Voor de Vlaamse minister van Omgeving, Joke Schauvliege (CD&V) mag die er komen. ‘Het Beleidsplan Ruimte (met de betonstop, red.) wil de verdere groei van lintbebouwing, zowel voor wonen als voor handel, tegengaan. Landelijke woonlinten liggen vaak ver van voorzieningen en openbaar vervoer, en zijn per definitie alleen te bereiken met de auto, met files en slechte luchtkwaliteit tot gevolg. Dat de ruimte hier verder wordt ingenomen, moeten we voorkomen, als het sociaal en financieel haalbaar is.’
Dat laatste is een teer punt, want ingrijpen raakt aan het ­eigendomsrecht. Dat is ook het bezwaar dat de lokale besturen opperen. ‘Lintbebouwing is een historische erfenis die nog jaren zal doorwerken,’ zegt Nathalie Debast van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG). ‘De meeste besturen ijveren voor kernversterking, maar hebben een voorraad aan bouwpercelen langs de wegen. Voorkomen dat die bebouwd worden, kan niet zonder de bestemming te veranderen en een smak planschade te betalen.’

Bron: destandaard.be – Tom Ysebaert - 11 december 2018
http://www.standaard.be/cnt/dmf20181210_04024091

Opinie:

De architect Renaat Braem (je kent hem van de woontorens naast de Antwerpse ring) schreef in 1968 al in een essay dat België het lelijkste land ter wereld is. Zijn provocerend pamflet was meer dan alleen een esthetische verzuchting. De architect als kunstenaar. Meer nog stelde hij de stedenbouwkundige wanorde in België aan de kaak.
De ondoordachte manier waarop we met ruimtelijke ordening omgaan heeft verstrekkende gevolgen. Door functies en voorzieningen slecht te clusteren of ondoordacht te spreiden kreunt dit land onder files, slechte luchtkwaliteit en torenhoge kosten voor openbaar vervoer. Door de verharding van het landschap, lees enorme oppervlakten asfalt en beton, is waterhuishouding een enorme en dure opdracht.

De overheid formuleert een betonstop als middel om dit aan te pakken maar wijst tegelijkertijd op de enorme kost van de planschadevergoedingen. Too little too late, maar je kan het Schauvlieghe niet eens kwalijk nemen. De historisch gegroeide wanorde in de bestemming van gronden dreigt nu dus een onoverkomelijke kost te worden, en, kort door de bocht, een hinderpaal in het bereiken van de klimaatdoelstellingen.

Ik zie twee pistes om een aanvang te maken, een harde en een nog hardere.

• We kunnen als samenleving een keuze maken om door de zure appel te bijten, de bestemmingsplannen te wijzigen en daar planschadevergoedingen voor te betalen. Misschien moet er dan gesnoeid worden in de aankoop van gevechtsvliegtuigen. Zullen we dat collateral profit noemen?
  
•  Ik ga mij hier niet populair mee maken, maar misschien moeten we het eigendomsrecht maar eens ondergeschikt maken aan het algemeen belang. In een land waar bakstenen in de maag vaker voorkomen dan nierstenen is dat een groot taboe, maar het zou getuigen van politieke moed om die discussie te voeren.