Mens en maatschappij - tutoropdracht 2018-2019
woensdag 5 juni 2019
woensdag 12 december 2018
Vrijwilligers van het Maximiliaanpark vrijgesproken. Parket bijt in het zand bij poging solidariteit te criminaliseren
Het
moest een voorbeeldproces worden. Het parket wou de mensen die
vluchtelingen opvangen een klap toedienen door hen voor de rechter te
brengen als criminelen. Maar het werd een blamage voor de openbare
aanklager. De vier vrijwilligers zijn vrijgesproken. De acht migranten
hebben straffen met uitstel gekregen.
Zakia, Walid,
Myriam en Anouk hebben een verschrikkelijk jaar achter de rug. Hun
nachtmerrie begon in oktober vorig jaar toen ze ‘s morgens vroeg door de
politie van hun bed werden getild. Zakia en Walid
verdwenen voor lange tijd achter de tralies. Hun vermeende misdaad: ze
waren actief in de solidariteitsbeweging rond het Maximiliaanpark. Samen
met hen werden ook 8 migranten opgepakt.
Het
parket van Dendermonde was duidelijk op zoek naar een testcase. De
advocaten van de verdachten stelden onmiddellijk vast dat het dossier
flinterdun was. Een sim-kaart die geschonken werd aan een vluchteling, een commentaartje op Facebook of vertaalwerk.
Maar
het parket duwde door. Gelukkig slaagden de advocaten er in om het
proces te verhuizen naar de rechtbank van Brussel. Daar kwam het vandaag
tot een uitspraak. De vier vrijwilligers werden vrijgesproken. De acht
migranten kregen straffen met uitstel, behalve één beschuldigde die niet
kwam opdagen op het proces. De rechter maakt duidelijk een onderscheid
tussen grote en kleine vissen. De acht beschuldigden behoren tot de
tweede categorie. Zij ondernamen wanhopige pogingen om in het VK te
geraken en hielpen elkaar daar bij. Professionele smokkelaars zijn het
niet.
Op
de uitspraak was het even wachten omdat er chaotische toestanden waren
aan het Justitiepaleis. Net als bij elke zitting waren er heel wat
sympathisanten aanwezig. De politie wou de identiteit kennen van
iedereen en alle gsm’s werden in beslag genomen. Dit leidde tot protest
bij de advocaten die het hadden over ‘illegale praktijken’. Uiteindelijk
kwam het tot een compromis. De procureur beloofde de lijst van de
aanwezigen te vernietigen na de uitspraak.
Bron: De Wereld Morgen – Christophe Callewaert – 12 december 2018 http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2018/12/12/vrijwilligers-van-het-maximiliaanpark-vrijgesproken-parket-bijt-in-het-zand-bij-poging-solidariteit-te-criminaliseren?fbclid=IwAR00TXc4GyoAobrvIHREsu5ZxveoSUSIkCXdHm819IyMU5H_bVPgccvlU_g
Opinie:
Het parket van Dendermonde, doorgaans een eerder rustige wereldstad (sic), staat met de billen bloot. Je kan je afvragen wat de openbare aanklager bezield heeft om elementaire solidariteit te criminaliseren. Waren zijn of haar motieven politiek, dus in strijd met zijn of haar beroepscode? Dat de beklaagden ook nog eens een tijdje in hechtenis zijn genomen maakt mijn verontwaardiging alleen maar groter. Alle verhoudingen zijn zoek. Je
kan de vraag ook anders stellen: bezondigen mensen die een taak op zich
nemen die eigenlijk door de overheid moet worden opgenomen zich aan een
crimineel feit?
Surrealisme is een Belgische kunstvorm. Dat is een goede zaak. Tot het doorgetrokken wordt naar de rechtspraktijk natuurlijk.
Toch patent op veredelde groenten en planten.
Patenten op groenten en planten zijn omstreden. Een
uitspraak in hoger beroep zet er nu toch weer de deur voor open.
Kunnen
bedrijven octrooien aanvragen op groente- en fruitrassen die zijn ontwikkeld
via biologische processen, zoals kruising? Nee, zei vorig jaar het Europees
Octrooibureau. Maar er kan wellicht een streep door dat antwoord.
Die mogelijke streep is een gevolg van een uitspraak van de Technische Kamer van Beroep van datzelfde octrooibureau. Die oordeelde vorige week dat het huidige verbod op het patenteren van planten die via klassieke methoden als veredeling zijn ontstaan, niet strookt met het Europese octrooiverdrag. Dat verdrag is ondertekend door 38 landen.
Die mogelijke streep is een gevolg van een uitspraak van de Technische Kamer van Beroep van datzelfde octrooibureau. Die oordeelde vorige week dat het huidige verbod op het patenteren van planten die via klassieke methoden als veredeling zijn ontstaan, niet strookt met het Europese octrooiverdrag. Dat verdrag is ondertekend door 38 landen.
De
Technische Kamer sprak zich uit in een hoger beroep in een zaak over het
patenteren van een paprikasoort die resistent is tegen de witte vlieg en het
donderbeestje. Deze rode paprika is ontstaan na kruising van een commercieel
paprikaras met een wilde paprika die al bestand was tegen de witte vlieg. De
paprika is ontwikkeld door het Zwitserse Syngenta, een van de grootste
producenten van zaden en bestrijdingsmiddelen ter wereld, sinds vorig jaar in
Chinese handen en met meerdere vestigingen in Nederland.
De
Technische Kamer verklaarde de eerdere beslissing van het octrooibureau
‘ongeldig’. Of het daardoor mogelijk wordt om patenten aan te vragen op
groente- en fruitsoorten die via veredeling zijn ontstaan, is nog niet geheel
duidelijk. De Technische Kamer sprak zich mondeling uit, een schriftelijke
bevestiging mét uitleg komt pas over een paar weken. Dan moet duidelijk worden
wat de Kamer precies vindt en wat de reikwijdte van de uitspraak is. Vervolgens
moet het Europees Octrooibureau bepalen wat het met die uitspraak doet. Een
inhoudelijke reactie op het oordeel van de Technische Kamer wilde het bureau
dinsdag niet geven.
‘Hoogst ongelukkig’
Een
woordvoerder van minister Schouten (landbouw) noemde dat oordeel ‘hoogst
ongelukkig’. Plantum, de branchevereniging van Nederlandse zaad- en
verdelingsbedrijven is ‘hogelijk verbaasd’ en ‘bijzonder teleurgesteld’.
Syngenta zelf is content.
Het
gaat om gevoelige materie. Er bestaan in de wereld van de zadenbedrijven twee
kampen. Enerzijds zijn er (grote) bedrijven die vinden dat zij patenten moeten
kunnen aanvragen op gewassen die via kruising zijn ontstaan. Zij krijgen dan
twintig jaar het alleenrecht om die gewassen te vermeerderen en te verkopen, en
kunnen dus hoge prijzen vragen voor hun vinding – net als farmabedrijven voor
nieuwe medicijnen. Zo vangen ze de hoge kosten op die met de ontwikkeling van
nieuwe gewassen zijn gemoeid.
Kwekersrecht
Het
andere kamp opteert voor het zogeheten kwekersrecht. Bedrijven die via kruising
een nieuwe tomaat- of paprikasoort hebben gekweekt, krijgen het alleenrecht om
dat te vermeerderen en te verkopen. Andere bedrijven mogen dat nieuwe gewas wel
gebruiken voor het ontwikkelen van nog nieuwere rassen.
38 landen
De
discussie over de patenten leek in 2017 te zijn beëindigd. In de jaren ervoor
werden tientallen octrooien toegekend op veredelde producten, onder meer op
tomaat- en broccolisoorten. Zowel de Europese Commissie als het Europees
Parlement sprak zich in 2017 uit tegen die patentering. Maar commissie en
parlement gaan niet over het Europees Octrooibureau. Dat bureau is een
instelling van 38 landen, waaronder de 28 EU-landen; 38 ministers van
economische zaken bepalen de koers van het octrooibureau. Dat koos in juni
2017 voor dezelfde lijn als de Europese Commissie.
Dat
het om een verbod met tanden gaat, merkte Bayer vorige maand nog. Het Duitse
concern verloor zijn patent op een broccolisoort met een hoge steel. Die was
ontwikkeld door Monsanto, de Amerikaanse producent van zaden en
bestrijdingsmiddelen die door Bayer is overgenomen.
Bron:
trouw.nl - Koos Schwartz
– 11 december 2018
Opinie:
Dat
een Nederlandse rechtbank nu toch een bedrijf toelaat een patent te nemen op
een veredelde plant, in dit geval een paprika, is zorgwekkend. Ze gaat daarmee
in tegen de Europese regelgeving, allicht op basis van valide juridische
argumenten, maar overschrijdt volgens mij ook een gevaarlijke ethische lijn.
Stel dat een firma veel patenten verzameld op basisvoedingsgewassen, dan ontstaat het risico dat dat bedrijf een bijna-monopolie verwerft op iets essentieel als voeding. Het zal hopelijk niet zover komen, maar dat lijkt mij een kwalijke evolutie. Bedrijven als Monsanto hebben nu al de reputatie hun commerciële belangen bovengeschikt te maken aan algemene belangen. Logisch, maar ook gevaarlijk. In extremis kan dat leiden tot een ongelijke verdeling van voedsel tussen zij die middelen hebben en zij die die middelen niet hebben. Het recht op voeding staat ingeschreven in de universele verklaring van de rechten van de mens.
Stel dat een firma veel patenten verzameld op basisvoedingsgewassen, dan ontstaat het risico dat dat bedrijf een bijna-monopolie verwerft op iets essentieel als voeding. Het zal hopelijk niet zover komen, maar dat lijkt mij een kwalijke evolutie. Bedrijven als Monsanto hebben nu al de reputatie hun commerciële belangen bovengeschikt te maken aan algemene belangen. Logisch, maar ook gevaarlijk. In extremis kan dat leiden tot een ongelijke verdeling van voedsel tussen zij die middelen hebben en zij die die middelen niet hebben. Het recht op voeding staat ingeschreven in de universele verklaring van de rechten van de mens.
Voorstanders
van het patentrecht op planten en zaden wijzen er op dat wanneer dat er niet
meer zou zijn de incentive om innovaties te onderzoeken in de voedingsindustrie
zou wegvallen. Het kwekersrecht kan daar een antwoord op bieden.
dinsdag 11 december 2018
Vlaanderen heeft 13.000 km lintbebouwing, en het stopt niet
Ook al is het ruimtelijk onwenselijk, toch woont een op
de vier Vlamingen in lintbebouwing.
Anderhalf miljoen Vlamingen, of een kwart van de bevolking, wonen in zo’n lint. De driehoek tussen Aarschot, Mechelen en Lier en de regio rond Keerbergen zijn goed bedeeld met lintwegen. Lintbewoners leggen 32,6 km per dag af, vooral met de auto. Dat is meer dan hun landgenoten in de woonkernen en zelfs meer dan de mensen die in landelijk gebied wonen.
Linten zijn een uiting van de ruimtelijke versnippering waarmee Vlaanderen kampt. Ook inzake verkeersveiligheid scoren ze slecht. Er doen zich meer conflicten voor tussen traag lokaal en snel doorgaand verkeer. ‘Die 13.000 kilometer is een indrukwekkend cijfer’, zegt Erik Grietens van de Bond Beter Leefmilieu. ‘Eerdere schattingen kwamen uit op zowat 6.000 kilometer. Lintbebouwing brengt extra maatschappelijke kosten mee inzake verlichting, riolering, afvalwaterzuivering en openbaar vervoer.’
De Vlaming blijkt verdeeld te zijn over het fenomeen. Zowat vier op de tien hebben er geen mening over, 30 procent ergert zich er aan, 30 procent heeft er geen moeite mee. ‘Maar diezelfde Vlaming zit wel steeds meer verveeld met de files en met de hoge waterfactuur die voor een deel uit de versnippering voortvloeien,’ zegt Grietens. ‘De geesten zijn stilaan rijp voor een ommekeer.’
Planschade
Dat laatste is een teer punt, want ingrijpen raakt aan het eigendomsrecht. Dat is ook het bezwaar dat de lokale besturen opperen. ‘Lintbebouwing is een historische erfenis die nog jaren zal doorwerken,’ zegt Nathalie Debast van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG). ‘De meeste besturen ijveren voor kernversterking, maar hebben een voorraad aan bouwpercelen langs de wegen. Voorkomen dat die bebouwd worden, kan niet zonder de bestemming te veranderen en een smak planschade te betalen.’
Bron: destandaard.be – Tom Ysebaert - 11 december 2018
http://www.standaard.be/cnt/dmf20181210_04024091
Opinie:
De architect Renaat Braem (je kent hem van de woontorens naast de Antwerpse ring) schreef in 1968 al in een essay dat België het lelijkste land ter wereld is. Zijn provocerend pamflet was meer dan alleen een esthetische verzuchting. De architect als kunstenaar. Meer nog stelde hij de stedenbouwkundige wanorde in België aan de kaak.
De ondoordachte manier waarop we met ruimtelijke ordening omgaan heeft verstrekkende gevolgen. Door functies en voorzieningen slecht te clusteren of ondoordacht te spreiden kreunt dit land onder files, slechte luchtkwaliteit en torenhoge kosten voor openbaar vervoer. Door de verharding van het landschap, lees enorme oppervlakten asfalt en beton, is waterhuishouding een enorme en dure opdracht.
De overheid formuleert een betonstop als middel om dit aan te pakken maar wijst tegelijkertijd op de enorme kost van de planschadevergoedingen. Too little too late, maar je kan het Schauvlieghe niet eens kwalijk nemen. De historisch gegroeide wanorde in de bestemming van gronden dreigt nu dus een onoverkomelijke kost te worden, en, kort door de bocht, een hinderpaal in het bereiken van de klimaatdoelstellingen.
Ik zie twee pistes om een aanvang te maken, een harde en een nog hardere.
- We
kunnen als samenleving een keuze maken om door de zure appel te bijten, de bestemmingsplannen
te wijzigen en daar planschadevergoedingen voor te betalen. Misschien moet er dan gesnoeid worden in de aankoop van gevechtsvliegtuigen. Zullen we dat collateral profit noemen?
- Ik ga mij hier niet populair mee maken, maar misschien moeten we het eigendomsrecht maar eens ondergeschikt maken aan het algemeen belang. In een land waar bakstenen in de maag vaker voorkomen dan nierstenen is dat een groot taboe, maar het zou getuigen van politieke moed om die discussie te voeren.
Abonneren op:
Posts (Atom)